Bi taybetî gava mirov bala xwe dide beşa kurdî ya wan weşanan, ku ew berî salên 1980’yî hatine weşandin, bi piranî ji nivîsarên nivîskarên kurdên Sovyetên Berê pêk tên. Ew ji vî
Vegerîna li xwe û zimanê xwe, bilîbûna bi zimanê xwe, têfikirîna li peyvên di zimanê xwe de helbet tiştên xweş û baş in. Lê divê ku her kesek bi warê xwe yê
Eger navekî xweş li mirov bê danîn divê mirov heqê wî navî bide û li gorî berpirsiya wî navî tev bigere. Ez hîn jî vî xûyê xwe didomînim û tim bala min
Ji van cure nivîsaran tenê mebesta min balkêşana ser xalên rastnivîsîn û rêzimanê ye. Ji bo bikaranîna zimanekî rast û pêkhatina zimanê nivîskî yê standard ez bi xwe giringî bi nirxandin û
Di destê me de hin delîl û belge hene ku ew dibin wesîle fikirên hîn beraqiltir bi me re çêbin. Mesela peyva spasê hem di pewlehî de hem jî di farisî de
Di wexta xeberdana ji pestan de jî bikaranîna zimanê dayikê giring e û ew jî nîşana asîmîlebûnê yan jî nebûnê ye. Ji lew re gava mirov ji pestan dibêje jî ne li
Gava em bibêjin rewşenbîriya kurdan, hewce ye ew bi zimanê xwe jî kurd bin, kurdîziman bin. A rast niha nifşeke welê rabûye û bi pêş de diçe, alaya vê têkoşînê di destê
Lêker ne tenê hêmanake sereke ya cureyên bêjeyan û hevokê ye, bi rastî jî ew jêderka hin cureyên peyvan ên wekî navdêr û rengdêran in jî. Ji rayeka dema niha û ji
Eger “mêtin” berginda “kolonî”yê bûya, diviya ku “mêtinger” an jî “mêtinkar” jî berginda “kolonyalîst”ê bûna. Lê tiştekî welê nîn e. Jixwe “mêtin” bi awayekî mecazî li şûna kedxweriyê hatiye bikaranîn. Lê herçî
Di cureyên berhemên wêjeya devkî de, di qalib, biwêj û gotinên pêşiyan de, di bêjeyên darêştî û yên hevedudanî de bi awayekî fosîlîzebûyî şêweyên kevn, form û morfemên kevnare yên hêvişandî tên
Gel û neteweyên ku bindest in, li hemberî serdestên xwe ji bo bikarin hebûna xwe bihêvişînin û biparêzin, wateyên din li çand û zimên bar dikin û wan wek diyardeyên nasnameya xwe