Tavê hêdî hêdî xwe vedişart û şeva Îsraîlê dest pê dikir. Lê kesî nizanibû ku ev şev, dê bibe yek ji şevên herî dirêj di dîroka welêt de.
Li Tehranê, li qesra mezin a Rêberê Bilind Ayetullah Xameneyî, civîneke girîng dihat lidarxistin. Fermandarên leşkerî yên payebilind, bi dengekî bilind daxwaza tolhildanê dikirin. Serokkomarê nû Pêzeşkiyan, herçend dilê wî ne rehet bû jî, dizanibû ku êdî rê li ber vê biryarê nema ye.
Nîvê şevê derbas bûbû ku dengê sîrenên êrîşê li seranserê Îsraîlê bilind bû. Ji nişka ve, asîmanê Îsraîlê bi ronahiya mûşekan ronî bû. 180 mûşek, wek stêrkên bikeve, ber bi erdê ve dihatin.
Li Qesra Spî ya Amerîkayê, Serok Biden û tîma wî ya ewlekariyê di odeya rewşê de bûn. Keştiyên Amerîkayê yên şer – USS Arleigh Burke, USS Cole û USS Bulkeley – li Deryaya Spî amade bûn û dest bi astengkirina hin mûşekan kirin.
Pergala parastina hewayî ya Îsraîlê, Iron Dome, wek torekê li asîman belav bûbû û pirraniya mûşekan digirtin. Lê dîsa jî, hin mûşek gihîştin erdê. Li nêzî bajarê Erîhayê, zilamekî Filistînî bû qurbaniya vê şeva agirîn.
Li Bêrûtê, taxa Şîe ya Dahiye, cihê ku berî çend rojan Serokê Hizbullahê Hesen Nesrullah lê hatibû kuştin, bêdeng bû. Lê vê carê, ne tenê Nesrullah, lê herwiha rêberê Hemasê Îsmaîl Heniye û fermandarê Îranî Ebas Nîlforûşan jî çûbûn ser dilovaniya xwe.
Serokwezîrê Îsraîlê Netanyahu, bi dengekî hişk soz da ku “Îran dê bihayê vê êrîşê bide”. Li aliyê din, Hûsiyên Yemenê, wek ku dixwestin piştgiriya xwe nîşan bidin, sê êrîş li ser keştiyên bazirganî li Deryaya Sor pêk anîn.
Ev şev, ne tenê şeveke dirêj bû, lê herwiha bû destpêka serdemeke nû di dîroka Rojhilata Navîn de. Tu kesî nizanibû ka sibeh dê çi biqewime, lê hemû kes dizanibû ku êdî tu tişt wek berê namîne.
Li dawiyê, tavê dîsa hêdî hêdî serê xwe ji asîmanê rojhilatê derxist, lê vê carê li ser welatekî ku şeva berê agir lê bariyabû…
