Kundera di metneke xwe de dibêje, “roman berhemeke Ewropî ye û milkê Ewropayê ye” [1]. Belê rast e ev tespît, lê kêm e. Gava roman bû roman, ne tenê hebûna Ewropayê, hebûna
‘‘Barê me welat bû, rêça me dûr bû’’ û carna hêdî carna zû em her diçûn. Fikrên me zelal bûn, me digot welatê me bindest e, em ê bixwînin, bipeyivin, miletê xwe
I. Befr/Berf Vê hefteya borî befir/berfa ewil ya demsalê barî şikir. Dibejin ji ber La Ninayê îsal zivistaneka dijwar e. Vêca kerem kin pênaseya Wîkî Ferhengê: berf / بهرف )m.) ava qerisî
“Miheqeq yekî/ê îftîra avetibû stûyê Josef K. herçiqas tiştekî xirab nekiribe jî, gava serê sibê ji nav cihan rabû hate tewqîfkirin”[1]. Bi vê hevoka efsûnî dest pê dike romana Dewa ya Kafka.
Bîranîn, wek şopên jiyanê, di avakirina nasname û keseyatiyê de, roleke mezin digre ser milê xwe. Bi tunekirina bîranînan, perçeyek ji nasnameya me kêm dibe, aîdiyeta me sist dibe. Gelek caran jî
Remezan Alan Bizavên ku bi îddiaya serwerîyeka neteweyî radibin mecbûr in xwedî-tolerans bin, çiqas tûnd bin jî rexneyan daqurtînin û heta ji wan mifayê wergirin, mafê rexnekirinê qebûl bikin, bizanibin ku avahîyên
I. Ekspertîza Mirovan Di vê serdema ragihandinê da bi kanalên curbicur gelek kes bê destûr, hop dikevin jîyana me. Paşê hem diêşin hem jî me diêşînin û gava bêyî xatirxwestin diçin jî
Li vî welatî êdî ne kafe, ne xwaringeh û ne jî mizgeft aîdê me ne. Lewra ne rewşenbîr, ne siyasetmedar, ne îmam û ne jî nivîskar êdî nikarin xwe wekî kesekî bibînin
Di vê nivîsê de dixwazim du formên nîvfolklorîk ên du stranên tirk û kurdan bidim ber hevdu. Him strana “Bejna Zirav” (ji vir pê ve wekî BZ em dê binivîsin) a Şivan
Lêkolînerên zimanî bi bawer in ku biryarên baş û erênî di binemalê da, dikarin zindîmana zimanekî tezmîn bikin; li hemberî wê, nêrînên nebaş û neyînî li ser zimanî di malê da, dikarin
I. Mêvandarî/Mazûwanî Hin caran bêyî sedem, ji xwe diqehire û li mala xwe jî diweste mirov. Hingê dixwaze biçe rêwingîyeka dirêj û paşê li malekê bibe mêvan. Lê divê ew mal ya